کتاب دلهره هستی

برای بسیاری از متفکران اواخر سده نوزده و سال های نخست قرن بیستم،اوضاع و احوال از ورود به دورانی از دلهره و تشویش حکایت داشت؛مشاهده انواع سرگشتگی ها و سر خوردگی ها،بروزملال،استیصال،بیگانگی و نوع احساس فراگیر بی معنایی فلسفی که از سطوح نخبگان جامعه شروع شده تا دل و جان مردمان کوچه و بازار میرسید. در افق فرهنگی،این متفکران خود را ناسازگار با زمانه تعریف می کردند.حس بیگانگی از توده ها در میان نسلی از فلاسفه و نویسندگان به چشم می خورد.